Moje życie nie ma sensu, a smutek bierze w nim górę. W tych chwilach, gdy czujesz, że Twoje życie nie ma sensu, możesz doświadczyć pewnych emocji związanych z tym stanem. Ważne jest, aby zwracać uwagę na uruchamiane w głowie alarmy, ponieważ są to objawy wskazujące, że coś jest nie tak. Spotkałyśmy się na babskich całonocnych pogaduchach. Co ciekawe jej życie, podejście, plany i marzenia są zupełnie niż moje, wiek też inny bo znacznie młodsza. Przeżyła dużo i tak jak ja nie potrafi powiedzieć czy czegoś żałuje. Wierzy że to co robi ma sens a z drugiej strony podziwia i zazdrości mi mojego życia. Lech Dyblik to aktor charakterystyczny, który odegrał wiele niezapomnianych ról w filmach i serialach. Przez ostatnich 11 lat grał w "Świecie według Kiepskich", który nie będzie kontynuowany. Dyblik nie narzeka jednak na brak zajęć i jest ciągle zapraszany do nowych projektów. Nie każdy wie, że przed laty aktor chciał się targnąć na własne życie i musiał udać się na 3t0NM. Witam serdecznie! Opisywane przez Ciebie pogorszenie samopoczucia może wskazywać na depresję. Typowym objawem depresji jest obniżenie natroju i napędu, spowolnienie, apatia, izolowanie się od innych ludzi, brak odczuwania przyjemności. Depresja najczęściej pojawia się w wieku 20-30 zaś w ok. 30% przypadków może pojawić się przed 20 Czynnikiem wyzwalającym może być sytuacja przeciążenia stresem, straty bliskiej osoby, zmiana sytuacji życiowej. Znajdujesz się teraz w trudnym momencie życia. Nie zapominaj jednak, że bez względu na to, jaką decyzję podejmiesz odnośnie dalszej przyszłości, wyboru kierunku studiów, bedziesz mogła ją zmienić. Wiele osób dokonuje wyboru dalszej drogi życiowej pod naciskiem rodziny. Z czasem zmieniają swoje decyzje. Rozmowa z bliską osobą, przyjacielem, psychoterapeutą może pomóc w zrozumieniu Twoich potrzeb i wyjaśnić wątpliwości. Z pewnością są w Twoim otoczeniu osoby, którym zależy na kontakcie z Tobą, niepokoją się o Ciebie. Być może nie potrafisz teraz tego dostrzec z powodu depresji. Depresja zniekształca sposób myślenia o sobie, otoczeniu i przyszłości. Typową cechą takiego myślenia jest np. pomijanie pozytywnych i informacji oraz wybiórcza uwaga. Postaraj się podtrzymywać kontakt z innymi, przeznaczać czas na relaks, odpoczynek. Polecam Ci również konsultację z lekarzem psychiatrą oraz psychoterapeutą. Bezpłatną pomoc - zarówno wizyty lekarskie, jak i psychoterapię - można uzyskać w publicznych zakładach opieki zdrowotnej lub placówkach niepublicznych, które mają podpisany kontrakt z NFZ. Psychiatra i psycholog przyjmuje zazwyczaj w ramach Poradni Zdrowia Psychicznego. Psychiatra może mieć również gabinet w poradni wielospecjalistycznej. Nie jest potrzebne skierowanie. Na wizytę z reguły trzeba się zapisać z kilkutygodniowym wyprzedzeniem. Możesz również skorzystać z wizyty w ramach prywatnej praktyki psychiatrycznej lub psychoterapeutycznej. Polecam Ci również podręcznik dla pacjentów z depresją ,,Umysł ponad nastrojem" Ch. Padesky'ego. Serdecznie pozdrawiam mante Dołączył: 2015-06-23 Miasto: Liczba postów: 127 23 czerwca 2015, 00:41 i piszę to prosto z serca. nie mam nic. nie wiem co robić. w sumie to zastanawiam się czy jest jakikolwiek sens dalej walczyć. -w rodzinie syf, że aż się rzygać chce -nie mam bliskich znajomych, nikogo (dosłownie). o jakimkolwiek związku nawet nie ma mowy (nie było i raczej nie będzie)-właśnie się dowiedziałam, że nie dostałam się na studia, które były jednym moim marzeniem-mam zryty charakter (tyle wad, że praca nad tym wszystkim to niezła kuźnia) wątpię, że kiedyś uda się mnie zmienićmam teraz w cholerę egzaminów, a sama nie wiem po co to wszystko zaliczać skoro nie chce kontynuować w tym mieście nauki, a na inną uczelnię nie mogę się przenieść (mam za niską średnią)czuję się jak w jakiejś pułapce. nie wiem co robić i nie mogę już tego wytrzymać... chciałabym sobie pomoc, ale nie wiem jak. proszę o jakąś wskazówkę co robić, bo zaraz tu sama oszaleje... mante Dołączył: 2015-06-23 Miasto: Liczba postów: 127 23 czerwca 2015, 18:04 Na telefon i to z dziekanatem nic nie zdzialasz. Jedyne co to jechac i umowic sie wczesniej z dziekanem tej uczelni /w trakcie jego dyzuru/. Porozmawiac, podac powody...ale nie takie, ze nie lubie swojej uczelni. Inne...ze rodzice sie przeprowadzaja, albo ze masz taki sentyment do tego miasta i nie widzsz przyszlosci gdzie indziej. Albo, ze marzylas o tej i o tej polibudzie...Nie sie tez umowic czy przyjsc na dyzur z dziekanem do spraw studentow; To sa tez osoby decyzyjne /i zazwyczaj bardziej miekkie/, albo jesli sie spodobasz /uwierz, ze takie rzeczy sie dzieja/, to moga wplynac na decyzje dziekana o przyjeciu Cie. Miej przygotowane papiery przed soba, wniosek napisany, dokladnie przemysl sobie co chcesz im jednak na telefon. A juz w ogole z babkami z dziekanatu. szczerze mówiąc myślałam, że oni tam mają jakieś żelazne zasady, których przestrzegają przy przenosinach (tak jak to się dzieje przy rekrutacji na 1 rok)... no to teraz pasowałyby przyjąć jakąś strategię, bo całej Polski raczej nie obskoczę osobiście Dołączył: 2013-04-05 Miasto: Zielona Góra Liczba postów: 1973 23 czerwca 2015, 18:07 Powiem Tobie krótko- do roboty. Nikt nie dostaje wszystkiego na tacy. Ja oblałam 4 razy egzamin ( strasznie drogi i trudny). A jak obleję 5-ty raz znowu tam pójdę....mimo, że z kasą nie jest dobrze. Edison całe życie pracował nas żarówką.... Zatem przestań ględzić i zacznij działać. Jak Ci to pomoże, posłuchaj Jacka :) Dołączył: 2011-11-15 Miasto: Pod Poziomkowym Krzaczkiem Liczba postów: 14722 23 czerwca 2015, 18:11 tak, maja zelazne zasady...ale rozne rzeczy sie dzieja i cuda wianki. Wszystko jest mozliwe, wlasnie ta droga jaka pisalam. Ja jedynie bym sobie na Twoim miejscu Warszawe odpuscila. Ale probowac mozesz. Poprawilas mi dzisiaj humor wiesz...jakos tak sobie przypomnialam swoj mily rozdzial zycia /a wtedy jaki trudny/ i swoje zmagania z przyjeciem na studia i rozne inne historie. Az mi sie cieplo zrobilo na sercu, bo bylam kiedys na podobnym etapie co Ty /moze nawet gorszym, bo studiowalam kierunek humanustyczny, a jednak udalo mi sie dostac na arch..tam gdzie chcialam/. Wszystko jest mozliwe! I dzieki za takie jakies emocje, mnie kiedys jaka bylam dawno iks lat temu...:) Oderwalas mnie na chwile od terazniejszosci i jakos mi fajnie! :) juljaa Dołączył: 2014-10-12 Miasto: piaseczno Liczba postów: 1703 23 czerwca 2015, 18:15 Spójrz jakoś głębiej na swoje życie, poszukaj sensu, Boga. Szczerze ja tu widzę totalnie porypane priorytety mimo tego że wydają ci się takie "elitarne", mądre. Boisz się choćby najmniejszej porażki, boisz się wyjścia źle w oczach innych, boisz się życia. Recept brak. Edytowany przez juljaa 23 czerwca 2015, 18:16 mante Dołączył: 2015-06-23 Miasto: Liczba postów: 127 23 czerwca 2015, 18:19 RybkaArchitektka napisał(a):tak, maja zelazne zasady...ale rozne rzeczy sie dzieja i cuda wianki. Wszystko jest mozliwe, wlasnie ta droga jaka pisalam. Ja jedynie bym sobie na Twoim miejscu Warszawe odpuscila. Ale probowac mozesz. Poprawilas mi dzisiaj humor wiesz...jakos tak sobie przypomnialam swoj mily rozdzial zycia /a wtedy jaki trudny/ i swoje zmagania z przyjeciem na studia i rozne inne historie. Az mi sie cieplo zrobilo na sercu, bo bylam kiedys na podobnym etapie co Ty /moze nawet gorszym, bo studiowalam kierunek humanustyczny, a jednak udalo mi sie dostac na arch..tam gdzie chcialam/. Wszystko jest mozliwe! I dzieki za takie jakies emocje, mnie kiedys jaka bylam dawno iks lat temu...:) Oderwalas mnie na chwile od terazniejszosci i jakos mi fajnie! :) nie spodziewałam się, że takim truciem można komuś poprawić humor :) co do Warszawy to zastanawiam się czy na niestacjonarne nie byłoby takiej opcji... bo stacjonarne to wiadomo, że poza zasięgiem. poza tym tak najbardziej mi właśnie na tej W-wie zależy. już nawet byłabym gotowa płacić Dołączył: 2011-11-15 Miasto: Pod Poziomkowym Krzaczkiem Liczba postów: 14722 23 czerwca 2015, 18:19 aa i chyba jednak zadzwonilabym do dziekanatu zapytac o dyzur dziekana i prodziekana /pewnie rozne dni, sprobuj w wakacje/ i dodala czy jako nie studnetka tej uczelni mozesz przyjsc, czy musisz sie jednak umawiac indywidualnie mante Dołączył: 2015-06-23 Miasto: Liczba postów: 127 23 czerwca 2015, 18:20 juljaa napisał(a):Spójrz jakoś głębiej na swoje życie, poszukaj sensu, Boga. Szczerze ja tu widzę totalnie porypane priorytety mimo tego że wydają ci się takie "elitarne", mądre. Boisz się choćby najmniejszej porażki, boisz się wyjścia źle w oczach innych, boisz się życia. Recept brak. no w pewnym sensie się zgadzam Dołączył: 2011-11-15 Miasto: Pod Poziomkowym Krzaczkiem Liczba postów: 14722 23 czerwca 2015, 18:21 mante napisał(a):RybkaArchitektka napisał(a):tak, maja zelazne zasady...ale rozne rzeczy sie dzieja i cuda wianki. Wszystko jest mozliwe, wlasnie ta droga jaka pisalam. Ja jedynie bym sobie na Twoim miejscu Warszawe odpuscila. Ale probowac mozesz. Poprawilas mi dzisiaj humor wiesz...jakos tak sobie przypomnialam swoj mily rozdzial zycia /a wtedy jaki trudny/ i swoje zmagania z przyjeciem na studia i rozne inne historie. Az mi sie cieplo zrobilo na sercu, bo bylam kiedys na podobnym etapie co Ty /moze nawet gorszym, bo studiowalam kierunek humanustyczny, a jednak udalo mi sie dostac na arch..tam gdzie chcialam/. Wszystko jest mozliwe! I dzieki za takie jakies emocje, mnie kiedys jaka bylam dawno iks lat temu...:) Oderwalas mnie na chwile od terazniejszosci i jakos mi fajnie! :) nie spodziewałam się, że takim truciem można komuś poprawić humor :) co do Warszawy to zastanawiam się czy na niestacjonarne nie byłoby takiej opcji... bo stacjonarne to wiadomo, że poza zasięgiem. poza tym tak najbardziej mi właśnie na tej W-wie zależy. już nawet byłabym gotowa płacićTo na te wieczorowe mysle, ze masz duuuuze szanse. Znam po tych studiach wiele osob...Po jakis prywatnych uczelniach tam ida, gdzie poziom byl w tamtej szkole, ze pozal sie Boze. Wiec szanse moim zdaniem na te wieczoroewe i platne masz bardzo duze. mante Dołączył: 2015-06-23 Miasto: Liczba postów: 127 23 czerwca 2015, 18:26 RybkaArchitektka napisał(a):mante napisał(a):RybkaArchitektka napisał(a):tak, maja zelazne zasady...ale rozne rzeczy sie dzieja i cuda wianki. Wszystko jest mozliwe, wlasnie ta droga jaka pisalam. Ja jedynie bym sobie na Twoim miejscu Warszawe odpuscila. Ale probowac mozesz. Poprawilas mi dzisiaj humor wiesz...jakos tak sobie przypomnialam swoj mily rozdzial zycia /a wtedy jaki trudny/ i swoje zmagania z przyjeciem na studia i rozne inne historie. Az mi sie cieplo zrobilo na sercu, bo bylam kiedys na podobnym etapie co Ty /moze nawet gorszym, bo studiowalam kierunek humanustyczny, a jednak udalo mi sie dostac na arch..tam gdzie chcialam/. Wszystko jest mozliwe! I dzieki za takie jakies emocje, mnie kiedys jaka bylam dawno iks lat temu...:) Oderwalas mnie na chwile od terazniejszosci i jakos mi fajnie! :) nie spodziewałam się, że takim truciem można komuś poprawić humor :) co do Warszawy to zastanawiam się czy na niestacjonarne nie byłoby takiej opcji... bo stacjonarne to wiadomo, że poza zasięgiem. poza tym tak najbardziej mi właśnie na tej W-wie zależy. już nawet byłabym gotowa płacićTo na te wieczorowe mysle, ze masz duuuuze szanse. Znam po tych studiach wiele osob...Po jakis prywatnych uczelniach tam ida, gdzie poziom byl w tamtej szkole, ze pozal sie Boze. Wiec szanse moim zdaniem na te wieczoroewe i platne masz bardzo duze. ale masz na myśli to, że się przenoszą na n-rok z tych prywatnych uczelni? możesz coś więcej napisać o takich przypadkach z twojego otoczenia? Dołączył: 2011-11-15 Miasto: Pod Poziomkowym Krzaczkiem Liczba postów: 14722 23 czerwca 2015, 18:28 Wiesz, nad tymi wieczorowymi to sie moze zastanow ;) U nas tez byly wieczorowe i kiedys zdawalam z laska egzamin z konserwacji zabytkow. Obie moze bylysmy nie obkute, ale ...ona nie wiedziala sluchaj w jakim wieku byla II Wojna Swiatowa...A o latach ...juz nie wspomne...echh..Ale skonczyla te studia! Mialam praktyki w biurze projektow, bo jej rodzice to biuro prowadzili..I pracownicy /uprawnieni architekcirobili jej dyplom na zlecenie starych, a ta sie wozila tylko autem po miescie/. Wszyscy wiedzieli, ze to dla niej, a starzy, ze takiinwestor sie znalazl :)))Pozniej ona skonczyla jeszcze w Londynie jakis wydzial architektury.. ja przezylam szok, bo naprawde nierozgarnieta osoba to bylo, bez pasji, zainteresowania zawodem.. Nigdy nie pisałam o tych sprawach na tego typu forach, ale chyba już czas zacząć bo nie wytrzymuję. Może zacznę od tego, że kompletnie nie widzę swojej przyszłości. Nie wiem co chcę robić w życiu. W sumie interesuje mnie aktorstwo, kiedyś udzielałam się w różnych kółkach aktorskich, rzekomo miałam do tego talent, ale przestałam bo i tak mi się nie uda jakoś na większą skalę w tym zaistnieć, więc po co? Pozatym moja mama stwierdziła, że jestem nienormalna i że skończę na bruku z tym moim aktorstwem i że mam zejść na ziemię i zająć się czymś "normalnym". Kiedyś też, przez dość długi czas tańczyłam, sprawiało mi to przyjemność, ale przestałam bo nie widziałam w tym sensu. Od września idę do liceum, wybrałam profil humanistyczny i mam taki zarys, żeby iść na prawo (raczej moja mama to na mnie wymusiła), ale myślę, że nawet matury mi się nie uda w pełni zdać. Pozatym, nie wiem czy ten zawód będzie mi sprawiał przyjemność i czy nie będę się z tym męczyć. Na samą myśl, że moje życie będzie wyglądać w sposób: wstaję, idę do pracy, wracam z pracy, spędzam czas z rodziną, idę spać i następny dzień to samo, wręcz chce mi się płakać. Chciałabym robić w życiu coś super, co będzie mi sprawiało przyjemność i radość, ale problemem jest to, że nie wiem co mogłoby mnie uszczęśliwiać i nie umiem tego odnaleźć. Na chwilę obecną nie mam już żadnych zainteresowań, kiedy trwał rok szkolny moje dni wyglądały tak: wstałam, szłam do szkoły, wracałam ze szkoły, coś tam robiłam zadania, siedziałam na telefonie, szłam spać. Miałam taki plan, że wakacje będą zupełnie inne, że będę spędzała czas w 100%, i tu co? Lipa. Od początku wakacji leżę całymi dniami w łóżku, nie mam na nic ochoty, cały czas płaczę, ze znajomymi wyjdę raz na jakiś czas ponieważ nie chce mi się nigdzie wychodzić. Bo wyjdę z kimś i co będziemy robić? Poplączemy się po mieście i tyle. Nie sprawia mi to już przyjemności. Pozatym mam taki kompleks, nienawidzę swojego ciała, uważam że jestem potwornie gruba i w dodatku jestem mega niska i to wygląda okropnie. Dlatego też wstydzę się gdziekolwiek wychodzić. Od września jak już pisałam zaczynam nową szkołę, nowi ludzie, wszystko nowe, tak bardzo się boję, że nie uda mi się odnaleźć, że mnie nie zaakceptują. Uważam, że jestem beznadziejna, największym problemem we mnie jest to, że za nic nie potrafię uwierzyć w siebie. Z jednej strony chciałabym coś ciekawego robić, z drugiej strony boję się podjąć działania w tym kierunku bo wiem, że tak beznadziejnej osobie jak ja nic się nie uda. Jak są sytuacje, w których ktoś mnie pochwali, że zrobiłam coś fajnie od razu go wyśmiewam i uważam, że mówi tak tylko żeby być miłym. Uważam, że wszystko w moim życiu robię źle. Kiedyś się cięłam i to mi dawało taki wewnętrzny spokój, czułam się przez to dobrze, chwilowo. Teraz zaprzestałam bo wakacje, krótkie rękawki, spodenki to będzie widać rany. W rodzicach nie mam wsparcia, ponieważ są zajęci całodziennymi kłótniami między sobą. Czasem mam ochotę stąd uciec, ale za co? Nie mam wystarczających środków, aby organizować tego typu ucieczki. Strasznie się przez to wszystko męczę uważam, że na tym świecie nie ma odpowiedniego miejsca dla mnie. Ostatnio często rozmyślam, że może samobójstwo byłoby odpowiednim rozwiązaniem, ale blokuje mnie myśl, że co potem? Nie jestem wierzącą osobą, więc nie wierzę w piekło niebo i tego typu bzdury. Strasznie się zagubiłam i nie wiem co ze sobą zrobić. Do psychologa napewno nie pójdę, bo psycholog mi nic nie pomoże, jedyne co to wyśle mnie do szpitala, a wtedy już naprawdę zwariuję. Jedyną osobą, która wie o tym wszystkim jest moja przyjaciółka, stara mi się pomóc, ale jakoś to do mnie nie przemawia, zabrania mi sobie cokolwiek robić bo twierdzi, że jestem dla niej najważniejsza, ale uważam, że gdybym zniknęła znalazła by sobie inną, lepszą przyjaciółkę i o mnie by zapomniała, więc żadnych szkód tego, że bym się zabiła by nie było. Tak myślę. Minęło mi już 16 lat życia i nadal nie odnalazłam swojego miejsca na tej ziemi. 16 lat zmarnowałam bezpowrotnie, i następne lata zapewne zmarnuję tak samo. Błagam o to by ktoś zerknął na ten wątek i mi w jakiś sposób pomógł, chcę z tego wyjść i na nowo odnaleźć sens istnienia. Najlepsza odpowiedź jak chcesz żeby polubiły cię w klasie a nawet w szkole to słuchaj sie moich rad po stań przed lusterkiem i powtórz sobie że jestem fajna i każdy mnie lubi chowaj się po kontach się uśmiechaj i nigdy nie chudź ponura bój się rozmawiać ze swoimi rówieśnikami bo jak cie lepiej poznają to na pewno cię polubią szczera ale nie do bólu i pamiętaj nikt nie jest doskonały ale i niedoskonali i żadne życie nie jest bez sensu i pamiętaj rozmowa jest prawie najważniejsza Odpowiedzi Auril odpowiedział(a) o 01:26 Nie jesteś sama.. a wiesz dlaczego?? Bo tak jak Ty, przeciętnie w Polsce myśli pare tysiące nastolatek. Jest wiele takich osób. To, że gdy jest źle myślimy o samobójstwie to raczej normalne, jednak na myśleniu powinno się skończyć. Musisz wziąć się w garść. Przede wszystkim spójrz w lustro i powiedz głośno co Ci się w sobie podoba. Na pewno coś jest. Ładne zęby, prosty chód, cokolwiek. Następnie ćwicz uśmiech. Ale nie taki sztuczny, szczerzący się. Normalny, naturalny. Ludzie lgną do tych, którzy są zadowoleni z siebie i dużo się uśmiechają i jest to zupełnie naturalne. Dzięki temu znajdziesz na pewno jakąś koleżankę albo kolegę. Rozejrzyj się wokoło. Może w klasie jest jakaś dziewczyna czy chłopak i tak samo nie ma z kim siedzieć, albo pogadać? Przełam się i spróbuj sama podejść i zagadać o czmyś. Choćby o zadanie jakieś. Raz, drugi, trzeci. Poza tym naucz się spoglądać na świat inaczej. Nie widzisz kolorów? Idz do parku..zobacz ile tam jest kolorów. Nie myśl, że to głupie. Ale po prostu spojrz na liście, pozbieraj troche robiąc bukiet. I uśmiechnij się. Jeśli chcesz pogadać. Możesz śmiało pisać gg: 6286847. Neo19 odpowiedział(a) o 00:23 Nie napiszę tu nic odkrywczego i oryginalnego , same banały. Nie znam Cię kompletnie więc kompletnie nie wiem "co jest z tobą nie tak " , być może jesteś nieśmiała i kiepsko nawiązujesz nowe kontakty . Wtedy musisz sie przełamać , nie ma innej rady . Najlepiej zaczać od jakiś anonimowych rozmów w necie , zobaczysz z czym to się je i przeniesiesz to na grunt rzeczywistości. O nożach na pewno zapomnij , bo to żadne rozwiązanie i przez to jeszcze tylko się pogrążysz i ośmieszysz . kaja312 odpowiedział(a) o 07:36 W dzisiejszych czasach wizyta u dobrego psychologa to nie wstyd a w przyszłości osiagniety sukces i zupełnie inne z pedagigiem szkolnym ,jezeli on nie bedzie umiał pomóc ci w rozwiązaniu twoich problemów umowi cie na wizyte z psychologiem, razem znajdziecie przyczyne dlaczego tak się dzieje ze nikt nie chce siedzieć z tobą w ławce,być może przyczyna nie jest tak straszna zeby myśleć o użyciu noża kuchennego .I ptoszę ,nie mów że jesteś straszna ,podnieś swoją samoocenę,jeżeli sama zaczniesz siebie lubieć i akceptować uwizerz że inni też to zrobia powodzenia! garfield odpowiedział(a) o 09:15 nie znam cie wiec tylko zaproponuje ....zebys nabrala optymizmu rozmowa z psychologiem tez nie zaszkodzi -pomoze takiej osobie mozna zaufac chodzi do psychologow po porade mnostwo osob obecnie to wrecz modne . trzymaj sie pozdrawiam Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub RybkaArchitektka napisał(a):mante napisał(a):Wilena napisał(a):W ramach ciekawostki powiem tak - jeden z wykładowców u mnie na uczelni będąc studentem oblał egzamin z przedmiotu, który teraz wykłada i w zakresie, którego udziela ludziom porad prawnych zarabiając na tym nie małe pieniądze. Opowiada to chyba właśnie po to, żeby dać ludziom przykład, że nie należy się poddawać i porażki naprawdę można zamienić na sukces. Wolisz być teraz dwa lata w plecy, czy przed kolejnych 40 robić coś za czym nie przepadasz i żałować, że nie spróbowałaś po raz kolejny? Na co się dostajesz? Medycyna? Architektura? To chyba norma na tych kierunkach, że sporo ludzi ma parę - rodziny nie zmienisz, ale faceta możesz przecież poznać w każdej chwili - myślisz, że pary dookoła Ciebie się znają całe życie? Też kiedyś musieli na siebie wpaść, przedtem być może też byli sami. Podobnie z przyjaciółmi i znajomymi - po prostu nie zamykaj się (dosłownie i w przenośni) jak chcesz kogoś - nie widzę problemu ;) Sama mam zryty i jakoś żyję - możesz próbować zmieniać coś jeżeli bardzo Ci przeszkadza, ale jakby nie patrzyć to wady są jakąś tam częścią osobowości - każdy jakieś ma, to byłoby przerażające gdyby każdy człowiek na Ziemi stał się nagle idealny, taka inwazja jednakowych cyborgów. architektura... którą niby studiuje na zadupiu. wiem, że to się często zdarza, ale ja mam jednoznaczne skojarzenia: nie udało się=nie nadaję się... nie dość, że jest to kierunek, po którym naprawdę ciężko się wybić to jeszcze na wstępie dwa lata w plecy... to tak obniży moje szanse na sukces, że sama nie wiem czy jest sens walczyć z wiatrakami. wiem, że ludzie się po kilka razy próbują dostać, i się za którymś razem załapią, ale czy wszyscy potem mają satysfakcjonujące życie zawodowe? wątpię. mi się wydaje, że trzeba być jednym z najlepszych, żeby cokolwiek pożytecznego z tego mieć... a tu na wstępie już taki poślizg. nie nadgonię tego już nigdy. taka jest prawda i nie mam co się oszukiwać. teraz mogę tylko marnie łagodzić beznadziejną sytuacje, ale moja szansa już została wykorzystana. jest za późno i nic tego nie poszlam na architekture majac 23 lata. I co? Skonczylam, popracowalam troche. Co do egzaminow wstepnych, to zdawalam na dwie uczelnie, wlasnie jedna to zadupie totalne i tam bardzo kiepsko zdalam rysunek ponoc /na mniej niz niedostateczny/ ...Dwa razy dzwonilam, bo nie wierzylam. Druga polibuda, to tam gdzie chcialam i sie przygotowywalam, zdalam rysunek jako Druga ze wszystkich zdajacych. Czy to nie paradoks jak roznie ocenia sie prace? Trzeba sie uczyc pod konkretna uczelbnie i chodzic na korki do kogos, kto tam wyklada i powie Ci na czym komisja ma bzika w rysunku. Szlifowac reke, matme rozumiec i wtedy sie dostaniesz. Toz u mnie na roku co druga osoba miala 2 lata w plecy, a ja to juz w ogole, bo po drodze zrobilam jeszcze inny, humanistyczny garsc sie wez i dzialaj. wiem, że jesteś po architekturze i pamiętam twoje wpisy odnośnie tego kierunku. wywnioskowałam, że jesteś bardzo niezadowolona... co do mnie: nie chcę tylko dostać się i skończyć, żeby mieć papier i tytuł. ja naprawdę miałam ambitne plany co do mojej przyszłości i ten kolejny rok "przerwy" je całkowicie przekreśla. dlatego piszę, że już nic nie ma sensu, bo jednak coś już straciłam bezpowrotnie. mogę zakasać rękawy, pracować, ale już nigdy nie odzyskam tej szansy. pewnie zostanę na tym cholernym zadupiu i wykształcę się na zgorzkniałą jędze, bez perspektyw na przyszłość. no bo co: rzucę architekturę po to, żeby robić rok przerwy i iść na architekturę?? przecież to jakaś paranoja. ps: poza tym nie ma pewności, że się dostanę za rokmoje niezadowolenie wynikalo z innych rzeczy. Mialam dobra prace, ambitne tematy, nawet bym powiedziala, ze przerastaly moje mozliwosci, a wielokrotnie sobie z nimi poradzilam i radzilaM. Jesli jestem niezadowolona to dlatego, ze ogrom pracy nie jest proporcjonalny do zarobkow. Lepiej skonczyc jakies instalacje, pracy duzo mniej, prosciej, a pieniadze podobne. Robilam duze tematy za kolosalna kase, ale sama mialam z tego ...roznie /robilam do uprawnien/. Mysle, ze niezadowolenie tez wynikalo z ogromnej presji. To jest zawod ktory sie zmienia. Pamietam jak swietnie mi sie pracowalo, gdy w Polsce byl boom mieszkaniowy, mialam pracy full, szefostwo glaskalo po glowach i jeszcze rozne profity byly, premie itd...I nagle zaczal sie kryzys..ekonomiczny, gospodarczy i budowlany. I mase ludzi zostalo zwolnionych. Wprawdzie prace mialam zawsze, ale zarobki duzo nizsze, a mobing taki, ciagle darcie sie szefow. Isiedzenie w pracy od rana do wieczora, zadnego zycia prywatnego, prawie nicitd..Przepracowalam prawie 5 lat i bylam na skraju ...nie wiem jak to nazwac..zycia? Po prostu mialam wypalenie zawodowe. Choc uwielbialam swoj zawod i nadal go lubie, to nie bylam w stanie juz w nim pracowac. Na szczescie to przeszlo, ale trwalo prawie 3 lata. Co do wybicia sie...Cale zycie przed Toba. Najbardziej utalentowani architekci robia swoje najlepsze dziela po 50 tce. Czytalam kiedys wywiad z architektem Krztysztofem Ingardenem, ktory powiedzial, ze ze swoich wszystkich projektow jakie robil w zyciu, zrealizowal zaledwie 10% Pamietam tez, ze jeden wybitny brytyjski architekt /zapomnialam nazwiska, ale ten juz top na topie/, ktory jest gigantem teraz, to w swoim zyciu 3 razy zbankrutowal i oglosil upadlosc. Jest taki architekt polski, Robert Konieczny, ktory prowadzi po Polsce cykl bardzo inspirujacych wykladow. Ja bylam wprost porazona pozytywnie tym jak on podchodzi do archi, jak tworzy wybitne projekty. Ale tez opowiada jak do tego wszystkiego doszedl...i zapewniam Cie, ze nie jak po rozach. Koniecznie wybierz sie kiedys na jego wyklad. Tez kiedys pracowalam dla wspanialego architekta...z samej gory. Opowiadal o swoim zyciu, mlodosci, jak doszedl. Duzo szczescia mial; znalazl sie wsrod wybitnych ludzi, ale jego mentor np nie poznal sie na jego talencie i nie ukladala sie im wspolpraca. Poczytaj sobie rozne biografie ludzi. Wielu wybitnych architektow przyplacilo to samotnoscia, brakiem dzieci /pewnie dla Ciebie teraz to nie ma znaczenia/. Bedzie co ma byc. Duzo pracuj, ucz sie programow. Startuj w konkursach. I dzialaj.

moje życie nie ma sensu